මේ ලිපිපෙළ ගැන

ජීවිතයේ  ළගාකරගත යුතු යමක් ගැන වන හීනයක් අපි හැමෝටම තියෙනවා. ඒක මොනවගේද කියන එක තීරණය කරන්න අපි වටා ඇති පරිසරය, අත්දැකීම්, අධ්‍යාපනය වගේම ප්‍රජානන ශක්‍යතාවය වැනි කාරණා බලපෑම් කරන්න පුළුවන්. ලංකාව වගේ තෙවැනි ලෝකයේ රටක සාමාන්‍ය පුද්ගලයෙකුගේ, විශේෂයෙන් තාරුණ්‍යයේ එක්තරා සිහිනයක් බවට පත්වෙලා තිබෙන්නේ ශ්‍රී ලංකාව කියන කොදෙව්වෙන් පිටතට අඩියක් තැබීම. ඒක සිහිනයක් වෙන්නෙ ඒක ඉටුකරගැනීමට අපහසු දෙයක් නිසා. සෑම මනුෂ්‍යයාටම එක සමාන අයිතීන් තිබිය යුතු බවට ඊනියා මානව හිමිකම් වල ප්‍රකාශ කළත් ලෝකයේ දුප්පත් රටක ඉපදීම නිසාම එහි පුරවැසියන්ට ප්‍රවේශවීම අහිමිකරලා තියෙන භෞතික සංවර්ධයේ ප්‍රතිඵල ගැන අමුතුවෙන් සදහන් කළ යුතු නැහැ. අපි ජීවත් වන තෙවැනි ලෝකයේ පුරවැසියන්ට සංවර්ධිත ලෝකයේ රටකට සංක්‍රමණය වීම සිහිනයක් වෙන්නෙ මෙවැනි පසුබිමක් මත.

අද සිට පටන් ගන්න මේ කොළම ලියන මම එහෙම ලංකාවෙන් පිටතට පා තැබුවෙක්. හැබැයි ඒක මගේ සිහිනයක් සැබැවීමද කියන එක මම වෙනමම ලියන්නම්. අදහස වෙන්නෙ විදේශගත ජීවිතය ගැන යම් විවෘත සංවාදයක් ඇති කිරීම.“ විවෘත“ කියලා අදහස් කරේ විදෙස්ගත වෙලා සිටින හැමෝම විසින් පොදුවේ සගවා තබන දෙයක් විවෘත කිරීමක් ලෙසට. ( මං කියන්නේ බහුතරයක් පිරිස) හැබැයි ඒක සවිඥානිකව කරන දේකට වඩා අවිඥානික දෙයක් ලෙසටයි මං දකින්නේ. ඉතිං මේ පිටරටවල් වල ආතල් එකේ හොරෙන් රසවිදින්නේ මොකද්ද කියන එක අපි ටිකක් අවුස්සලා බලමු.

“ආතල් පිටරටක සිට“ කියලා නමක් මට හිතුනෙම පිටරට කියන්නෙ “ආතල්“ කියන හැගීම ලංකාවේ බොහෝම ජනප්‍රිය කාරණයක් නිසා. පිටරටවල් කියන හැමරටක්ම ආතල්. ඒකට ඇමරිකාව, එංගලන්තේ, ප්‍රංශේ, ඕස්ට්‍රේලියාව විතරක් නෙවෙයි දකුණු කොරියාව, මැලේසියාව, සිංගපූරුව ගැනත් ඇති අදහසේ වෙනසක් නෑ. එතනදි ව්‍යතිරේඛයක්, එහෙමත් නැත්තං මේ ගොඩට අයිතිවෙන්නැත්තේ ලංකාවේ කාන්තාවන් බහුතරයක් රැකියාවලට යන මැදපෙරදිග විතරයි. “ආතල් කොරියාව“ වගේම “මැදපෙරදිග මරුකතර“ වෙන්නෙ ඒකයි. පිරිමි යන රටවල් ආතල් වෙන්නත් ගැහැණු යන රටවල් මරුකතරවල් වෙන්නෙත් අහම්බෙන්ද? එහෙමත් නැත්තං එතන සිද්ධ වෙන්නේ මෙහෙම දෙයක්ද, ඒ කියන්නෙ ලංකාවෙ පිරිමි විසින් ගැහැණුන්ව ඒ රටවලට යවන්නේ ඒවා ආතල් නැති මරුකතරවල් කියලා දන්න නිසාද? නිකං හරි ඒවා ආතල් රටවල් වුණොත් ලංකාවේ ගෘහණියෝ මැදපෙරදිග ගෘහසේවිකාවෝ කරන්න ලංකාවේ පිරිමි ඉඩදෙයිද? අනෙක් අතට ගත්තම පිරිමි යන්නේ මරුකතරවල් නොවන ආතල් යැයි කියන රටවලට විතරද? ඔක්කෝමටත් වඩා මේ රටවල ජීවිතය ඔය කියන තරම් ආතල්ද? වගේ ගොඩාක් කතාබහ ඉදිරියේදී ඇතිවෙන්න නියමිතයි.

අපි ජීවත්වෙලා හැම රටකම ජීවිතයට පොදුවෙ හදුන්වන්න ධනේෂ්වර සමාජ විදිහට. එතකොට මේ කොහේ ගියත් අපිට මේ සමාජ ක්‍රමය මගහැරලා යන්න අවස්ථාවක් හම්බවෙන්නේ නැහැ. හැබැයි ඒ ආර්ථික විද්‍යාවේ සැකැස්ම අනුව අපි එංගලන්තෙදි උපයන හැම පවුමකටම රුපියල් 200කට වඩා වැඩි මුදලක් ලංකාවෙදි ලැබෙනවා, ඇමරිකන් ඩොලර් එකකට රුපියල් 125කට වඩා ලැබෙනවා. එහෙම බැලුවම පිටරටක රැකියාවක් කිරීම හොද වෙන්නෙ නැද්ද? තව දුරටත් ඉදිරියට ගියොත් දියුණු රටවල තිබෙන සුබසාධන පහසුකම් විදින්න ලැබෙන එක සුභදායී දෙයක් වෙන්නෙ නැද්ද? ඒ වගේම මේ සියළු දේවල් ලබාගන්න අපි ගෙවන මිල කොතරම්ද? වගේ කරුණුත් මේ කතාවට ඇතුලත්.

ඒ කොහොම වුණත් මේ කොළම මේ ප්‍රශ්ණ ඔක්කොම දාගත්ත වේළුණු එකක් කරන්න මගේ අදහසක් නැහැ. අපි ජීවිත දිහා වේලිච්ච විදිහට බැලුවට ඇත්තටම අපේ කිසිම ජීවිතයක් වේලිලා නෑ. ඒවා එකිනෙකට සමාන කළ නොහැකි විවිධාකාර සිදුවීම් රාශියකින් සමන්විතයි. ඒවා මගඇරියොතින් තමයි අපේ ජීවිත වේලෙන්නේ. පිටරටවල ජීවිත ආතල්ද කියනවට වඩා මම කියපු “සිද්ධි“ වලින් හරිම පොහොසත් එකක්. ආගන්තුක සංස්කෘති, ජනවර්ග, භාෂා වැනි දේවල් මේ තත්ත්වය තවත් තිව්ර කරනවා. ඉදිරියේදී මේ කොළම එකී මෙකී නොකී සියලු දෑ වලින් පුරවන්නයි හිතාගෙන ඉන්නෙ.

පළමු සටහනේ අවසාන වශයෙන් මට කියන්න තියෙන්නේ මේ කොළම ලියන කෙනෙක් ගැන නිශ්චිත නමක් මම සදහන් කරන්නෙ නැහැ. ඒ නිසාම යම් අදහසක් දක්වන්න කැමති ලංකාවේ හෝ පිටරටක ඉන්න කෙනෙකුට තමන්ගේ අදහස සිය නමින්ම හරි අනන්‍යතාවක් රහිතව හරි ලියන්න ඉඩකඩ තිබෙනවා. අනෙක් අතට ආතල් පිටරටක ඉන්න මගේ ආතල් එක වැඩි හින්දම මේ කොලම ලියන්න වෙන්නෙ මාසෙකට එක වතාවක් පමණයි කියලත් දන්වා සිටින්න ඕන. ආතල් පිටරටේදී ලබන මාසෙදි ආයෙත් හමුවෙනකං මම නවතිනවා.

කියන්න තියෙන දෙයක් එවන්න - athalpitarata@gmail.com